Να με ξυπνήσει η μάμμα μου ένα πρωί, να εν Κυριακή τζαι να κάτσουμε ούλλοι στο τραπέζι τζαι μαζί με τη Moonlight μου να ετοιμάζουμε πρόγευμα, να μπαίνει ο ήλιος που το παράθυρο της κουζίνας τζαι να μυρίζει καπήρες, βούτυρο τζαι μαρμελάδα σπιθκιάσιμη...
Τζαι ένα quote που το βιβλίο που στο τελευταίο του chapter το χαρτομάντηλο επίαινε σύννεφο- The Time Traveller's Wife
"When I was young, I didn't understand but, now, I know, how absence can be present, like a damaged nerve, like a dark bird."
Νοιωθω σε....παρηγορεί με που σε 1 μήνα θα πάω....εσυ εν να πάεις;
ReplyDeleteΝαι σε ένα μήνα και κάτι, ευτυχώς. Ούφφου!
ReplyDeleteόταν ξεμένω και γω σαββατοκύριακα στη κωλοπολη, τα ίδια είμαι. θέλω τη μαμά μου, τον άντρα μου, όλο το σόι μου να κάνω αγκαλίτσες.
ReplyDeleteυπομονή, τι άλλο να κάνεις.
α, εγώ έκανα και πιτάκια. να δούμε τώρα ποιός θα τα φάει.. :(
Μαρία μπήκε η Κυριακή καλά σε εμένα. Ευτυχώς γιατί μέχρι Σάββατο βράδυ ήμουν στην πιο πάνω τραγική κατάσταση...! Ήρθε και παρέα απο το σπίτι και τους κέρασα μηλόπιτα από τα χεράκια μου! Πες και εσύ σε φίλες/φίλους :)
ReplyDeleteΚαλή εβδομάδα και παραγωγική σου εύχομαι