Saturday 17 September 2011

Αναμνήσεις μιας άλλης εποχής - Γιορτούλες

Σήμερα, μια κουβέντα μου είπα στη Moonlight εκάμε με τζαι εθυμήθηκα τα παιδικά μου χρόνια. Να αναφέρω ότι η ηλικία που πεθυμώ παραπάνω εν τα 4-7. Ήταν ούλλα τόσο καλά τζαι απλά!


Αθυμήθηκα που ήμασταν στο μπαλέτο με την αδερφή μου τζαι τα Χριστούγεννα εκάμναμε την καθιερωμένη μας γιορτή, τζαι η μάμα μου τζαι ο παπάς μου πριν ελαλούσαν μου "μεν φοάσαι τζαι αν κάμεις τζαι κανένα λαθούι μεν το αφήκεις να φανεί!". Τζαι ερωτούσαν με πάντα "που εννα στέκεσε; Να ξέρουμε να σε εύρουμε να σε δούμε!"


Ο παπάς μου το '96 αγόρασε μιαν κάμερα SONY-handycam τζαι όπου επιένναμε επέρναμεν την. Έτσι τζαι στες γιορτές μας. Ο καημένος εν εθωρεν καλά που μακριά τζαι εν αθυμάτουν που του ελαλούσαμεν ότι εννα εστεκούμασταν τζαι τες παραπάνω φορές την ώρα του χορευτικού έχουμε ένα μέσο-ζουμαρισμένο πλάνο που διακριτικά ψάχνει μας! Τζαι άμα μας έβρισκε έκαμνε τέλεια ζουμ! 
Οι γονείς μου κάτι εξέραν τζαι ελαλούσαν μου μεν αφήνεις να φανεί το λάθος σου, γιατί άμα έκαμνα λαθούι, εσήκωνα τους ώμους μου πάνω τζαι εδάκκανα το κάτω μου σhιλούι τζαι επροσπαθούσα να μεν γελάσω! Ντρέπουμε μόνο που το ξεστομίζω!
Ευτυχώς η δασκάλα του χορού έβαλλεν με πάντα πίσω με τες ψηλές τζαι εν επολλοφαίνουνταν τα λάθη μου afterall. Ημουν πολλά ψηλό μωρό εν γεγονός. Εξέχω σε όλες τις φάσεις.


Μιαν άλλη χρονιά, στην τρίτη δημοτικού η δασκάλα μου η κυρία Αντρούλλα (by far η καλύτερη δασκάλα που είχαμε, τζαι η moonlight είσhεν την τζαι αγαπούσε μας τζαι τζείνη πολλά) είπε μου εμένα να ξεκινήσω το χορό της τάξης μας στη γιορτή την καλοκαιρινή τζαι ήταν κάπως σαν ένα μικρό σόλο. Όπως σας είπα, εγώ δεν ήμουν συνηθισμένη να είμαι to centre of attention (plus είχα συνηθίσει που ήμουν ψηλή να μπαίνω πίσω σε ούλλες τες γιορτές) αλλά επειδή αγαπούσε με τζαι έδειξε μου εμπιστοσύνη ότι θα τα κατάφερνα, επήε πολλά καλά. Αθυμούμαι η μάμα μου μόλις ετέλειωσε η γιορτή ήρτε τζαι αγγάλιασε με τζαι λαλεί μου "μα γιατί εν μας είπες ότι ήταν να χορέψεις τζαι μόνη σου στην αρχή αγάπη μου;;;; Ήσουν πολλά καλή!!!" Τζίνη τη μέρα ήμουν πολλά χαρούμενη!
Τζαι πάντα μετά τη καλοκαιρινή γιορτούλα του σχολείου εκάμναν τραπέζια στην αυλή του δημοτικού τζαι εψήναν σουβλάκια τζαι ετρώαμε τζιαμέ...


'Ενιγουει εκατέληξα στο ότι θα προσπαθήσω να καμούμε τες κασέτες σε digital μορφή με τον παπάκι μου τα Χριστούγεννα που θα κατεβώ εις την Νήσο. Εσκέφτηκα έναν τρόπον...Ας εν καλά ο mpeg4 αποκωδικοποιητής νομίζω θα τα καταφέρουμε!

3 comments:

  1. Α, εν γι'αυτό που τον ήθελες πριν στο τηλέφωνο;;;; Χεχε! Εγώ πάντως σάννα τζαι εν θέλω να έχω σε digital ούλλες τες ντροπιαστικές φάσεις της ζωής μου. Εμένα τζίνη η φάση ήταν η πιο άχαρη μου ηλικία.... :S
    Εσύ ήσουν τέλεια! Εν θυμούμαι τη γιορτή που εχόρεψες, αλλά αν σε παρηγορεί ούτε τζίνες που εσυμμετείχα εγώ, μόνο στες γιορτές του συνδέσμου που έπρπε να κάμουν ελληνικούς/κυπριακούς που ήταν ΤΟ σπάσιμο με την κυρία Ευγενία... :p

    ReplyDelete
  2. Μανα μου ρε...εμεις εν εχουμε ταινιες...θα ηθελα ομως να ειχαμε...γιαυτο καμε κονβέρτ τζαι που 2-3 κόπι για να τα έσhεις πάντα.... :)

    ReplyDelete
  3. @moonlight τι εννοεις άχαρη ηλικία; Εν επερνούσαμε καλά όμως; Εγώ εν τζίνα που πεθυμώ! Την ανεμελιά της παιδικής ηλικίας!

    @Πρασινάδα ούλλα θα τα κάμω...Πρώτα να περαστούν σε usb τζαι μετά όπου θέλω βάλλω τα.. Τζαι τον γάμο των γονιών μου θέλω αλλά εννα πρέπει να έβρω τζαι vcr που να δουλεύκει...! Ανοίξαμεν δουλειές πάλε...

    ReplyDelete