Φεύκει αύριο το παρεάκι μου.
Ξέρει κανένας πως να το χειριστώ; Πώς γίνεσαι φίλος με κάποιον που χωρίζεις λόγω απόστασης και όχι λόγω διαφωνίας ή τσακωμού;
Εννα εν περίεργο τζαι εννα νιώθω μοναξιά για λίο καιρό, υποθέτω... Η φτωχομάνα εννα εν διαφορετική χωρίς τζείνον να εν δαμέ.
Εν θέλω να το σκέφτουμαι... Ούτε θέλω να κλάψω αύριο στο αεροδρόμιο, ούτε μετά. Τζαι όμως γράφω τωρά τζαι γεμώνουν τα μάθκια μου.
Εννα περάσει τζαι τούτο. Πού εννα πάει...
πουρεκκίνα μου.............
ReplyDeleteκαταλαβαίνω σε, ξέρεις ότι έζησα το αμέτρητες φορές....
εν ξέρω πώς το νοιώθεις, εν θα σου πω ότι νοιώθω σε, αλλά καταλάβω...
κουράγιο κουκλί μου, αφού τούτη ήταν η απόφασή σου, να λαλείς ότι what's meant to be will always find a way... και πώς ίσως ότι συμβαίνει, συμβαίνει για κάποιο λόγο... μπορεί να εν πολλά κλισέ, αλλά για εμένα βοηθούν με να μεν πέρνω τα πάντα τόσο κατάκαρδα...
Νομίζω εν έσhει λυση περαν του να αφήσεις τον καιρο να απαλυνει τα συναισθηματα.....κλισε, αλλα ο χρονος εν γιατρος που ελαλουσαν τζαι οι ημων πρόγονοι.....
ReplyDeleteMoonlight,εν ξέρω πως μπορείς να το κάμνεις τούτο κάθε φορά που φεύκει. Επεθύμησα σε τζαι εσένα πολλά εντωμεταξύ.
ReplyDeleteΠρασινάδα,θα περάσει ξέρω το. Προς το παρών κάμνω υπομονή. Ευτυχώς έχω το θκιάβασμα μου τζαι θα προσηλωθώ τζιαμέ τζαι θα ξεχαστώ.